Als mensen vragen of ik aan sport doe dan zeg ik altijd (met een ongemeend spijtig gezicht) 'nee, ik heb twee jaar geleden de marathon gelopen en sindsdien wil ik geen stap meer verzetten' waarna een beleefd lachje volgt en het onderwerp klaar is.

Inmiddels is dat een grove leugen. De marathon is namelijk al ruim drie jaar geleden. Kwam ik laatst achter. Wat betekent dat ik al drie jaar stil zit. En over anderhalve maand wordt ik veertig jaar. Kortom: ik bedacht me dat ik nu echt iets moet gaan doen. Power yoga leek me wel wat om mee te beginnen. Niet zoveel spiritueel gelul, maar lekker lenig en sterk worden.

Als stukje extra informatie moet ik nog wel vertellen dat ik die avond licht gegeten had (halve noodlesalade) omdat het kort voor de les was en dat ik al mijn hele leven een erg lage bloeddruk heb, wat in principe juist gezond is, maar wat wel regelmatig voor zwarte vlekken voor mijn ogen zorgt die ik stiekem wel lekker vind.

Vanavond om 19.45 uur stapte ik binnen bij een kleine yoga studio in Amsterdam. Eén voordeur: trappetje naar beneden: een ruime boekwinkel, trappetje naar boven: het piepkleine yogazaaltje. Daar zag ik door de glazen wand bij gedempt licht mensen op de grond liggen, de gevorderden groep die bijna klaar was. Ik werd vanuit de boekenwinkel geroepen en daar zat ze: Marieke de yogalerares. Kort haar, geen make up. Het type dat zichzelf zo’n leuke springinhetveld vind, maar die toch erg spiritueel begaafd is. Ze zei me dat ze even iets moest afmaken. Ik ging op eigen initiatief maar zitten op een bankje in de boekwinkel. Ik vond haar niet erg klantvriendelijk. Toen ze klaar was met sms-en (want dat deed ze) gaf ze me een hand en wilde een voorgesprekje doen. Dat moest, was me telefonisch verteld, om mijn fysiek even te bespreken. Helaas kwam er een andere leerling annex vriendin van haar binnen, waar ze direct op af ging om te kletsen. Ik hoorde roddelpraat met termen als rotwijf en achterbaks en besefte me meteen dat ik in ieder geval niet bang hoefde te zijn voor spiritueel gelul. Daar had ik ongelijk in, bleek al snel. Ik volgde de dames maar (ietwat verloren, maar net doende of het niet zo was) het inmiddels lege yogazaaltje binnen. Het was er warm. Marieke en haar vriendin bespraken de uitzending van Beschuldigd, waar Marieke een rolletje in had gespeeld. Er startte een gesprek over hoe scripted reality hèt nieuwe ding in tv is. Ik deed of ik niet genegeerd werd en bekeek de foto's aan de muur waarop een oudere man zich ogenschijnlijk moeiteloos  in verschillende pretzelvormen bevond. Ondertussen begroette Marieke een andere nieuweling en ging met hèm een mini intake gesprekje aan op de gang. De roddelvriendin legde me uit dat ik een matje, twee blokken hout, twee dekens en een riem moest pakken en ik vroeg me licht verbaasd af wat voor soort yoga ik in hemelsnaam ging beoefenen. Ik vroeg haar naar Beschuldigd en ze vertelde me dat ze zelf binnenkort ook te zien zou zijn. Ik vertelde haar hoe leuk ik dat vond en deed ondertussen mijn best mijn uitgestrekte wijsvinger en duim niet in een L naar mijn voorhoofd te brengen. Aangezien er verder geen interesse in mij was viel het stil daarna. Ik besloot het gesprek uit eigenbehoud ook niet meer op te starten. Andere leerlingen kwamen binnen, pakten stil hun spullen (een enkeling mompelde tussen lippen een soort 'hallo') en gingen natuurlijk in kleermakerszit op hun matje zitten. Echt gezellig was het niet. De neiging iets grappigs te zeggen bekroop, maar na een strenge blik van mijzelf kroop de neiging vlug weer weg en bleef een eindje verderop teneergeslagen aan de rand van mijn yogamatje zitten. Ik zat op de grond en keek vooral naar de foto's om mijn blikken maar niet op de mensen om mij heen te hoeven richten en de neiging niet het idee te geven dat er misschien toch iets grappigs gezegd mocht worden.

Marieke was eindelijk klaar en we konden beginnen. Ik was verder niet aan bod gekomen maar vond dat niet zo erg. In kleermakerszit moesten we onze dijbenen pakken en het vet van onderen naar buiten trekken zodat we een vlak zitgedeelte kregen. Voor degenen die mij wel eens van achter gezien hebben: jullie weten dat ik daar wel even mee bezig ben. We moesten goed voelen dat we stevig op onze twee zitbotjes zaten. Zitbotjes. Ik heb het net gegoogled. Wij mensen hebben iets meer dan 200 botten. Twee zitbotjes  horen daar niet bij. Alleen yogi en wielrenners kennen die botjes. Maar goed. We moesten onze ruggengraat strekken. Eerst de achterkant. Daarna moesten we ons focussen op de voorkant van de ruggengraat. Ter verduidelijking zei ze nog: die zit dus ín je lichaam. Dit blijkbaar in tegenstelling tot de achterkant van je ruggengraat die zich dan dus buiten het lichaam moet bevinden. Foutieve informatie: het komt bijna altijd gratis. Ik begon het al een beetje moeilijk te vinden en worstelde enige tijd met mijn mondhoeken om ze naar beneden te houden. Ze zijn mijn meest ongehoorzame lichaamsdelen.

Na wat gestrek werd het nog moeilijker. In kleermakerszit, met de handpalmen omhoog op onze dijen (de lotushouding) deden we onze ogen dicht. Ik probeerde de zware ademhaling van de man achter mij te negeren. We moesten zingen. Oh jee. Het drie keer uitgerekt Ohm ging nog wel. Ik wilde wel erg graag tweede stem doen maar was 1. bang dat dat niet mocht en 2. bang dat ik er net naast zou zitten en als De Grote Dissonant bekend zou komen te staan, wat het yoga equivalent van de Antichrist is. Na de Ohmpjes was het helaas nog niet afgelopen. In het Indiaas zong Marieke zinnen voor die door de leerlingen nagezongen werden. Ik heb weinig principes omdat ik geloof dat die je creatieve vrijheid van denken erg in de weg zitten, maar ik heb wel iets tegen het scanderen van teksten die ik niet versta. Daarbij werkte het op mijn lachspieren. Ik voelde mijn mondhoeken omhoog gaan en moest spieken of de lerares zelf niet gewoon haar ogen open had om mij haar overduidelijk te zien uitlachen. Dat was het moment dat ik besloot dat ik deze ervaring toch echt op papier moest zetten in navolging van het salsa avontuur. Ter verduidelijking voor de nieuwkomers vertelde ze na het zingen wel dat we dank zeiden aan de wijsheid van de yoga, wat het geheel zo mogelijk nog erger maakte voor mij als atheist. Zeg dan in ieder geval iets zinnigs of laat het grappig zijn.

Vervolgens klommen wij met onze benen in aan de muur hangende touwen en bogen onze lichamen voorover tot we op handen en voeten stonden. Ik denk dat het daar mis ging. Ik was lekker snel en hing dus ook behoorlijk lang voorover. Bij het terug naar boven komen voelde ik me wat licht in mijn hoofd. Ik ging natuurlijk gewoon door. De volgende was een geconcentreerde armrek oefening en langzaam aan voelde ik mijn bewustzijn een beetje wegglijden. Ik werd helemaal klam en terwijl iedereen weer in de touwen moest liep ik zo nonchalant mogelijk door het zaaltje waar ik het toilet vermoedde. Ik kwam even bij, nam een slokje koud water en irriteerde me mateloos aan mezelf. Terug de les in en terug het touw in, ik was maar kort weggeweest. Al snel probeerde ik zo normaal mogelijk aan Marieke te vragen of ik even naar buiten mocht omdat ik me duizelig voelde. Ik strompelde al richting voordeur. Ze had liever dat ik op mijn knieën voorovergebogen over de mat ging liggen. Ik deed dat onmiddellijk om van de starende ogen van de rest af te zijn. Het was iedereen wel duidelijk dat het blonde meisje een beetje een watje was. Achter de medelijdende blikken vermoedde ik vals gniffelend leedvermaak om de nieuweling. Het leek na twintig seconden wel weer te gaan dus ik ging weer mee doen met de oefening: je ene hand onderlangs achter je rug en de andere bovenlangs en dan je vingers vasthouden. Ik deed extra mijn best om te laten zien dat mij niets mankeerde. Toen ik mijn handen weer los mocht laten werd mijn zicht wazig, de vloer onstabiel en wist ik één ding zeker: ik ga binnen zeer korte tijd de longen uit mijn lijf kotsen. Ik deed gek genoeg nog steeds mijn best nonchalant weer naar achter te lopen, vloog eenmaal uit het zicht het toilet in en gooide mijn noodlesalade de glanzend witte pot in. Althans dat hoopte ik. Ik zag zo gauw geen lichtknop en wilde zeker niet overgeven met de deur open zodat iedereen het zéker zou horen dus ik spuugde op goed geluk in het pikkedonker. De salade was nog zo onverteerd dat ik naderhand even op een stukje prei aan het herkauwen was. Ondertussen voelde ik me beroerd, klam, duizelig en misselijk en wilde ik alleen nog maar weg uit die benauwde ruimte. Marieke kwam vragen of het ging en zei dat ze me wat lichte oefeningen zou geven. Ik bedankte vriendelijk toen ik het toilet uitkwam en zei haar dat ik misschien ziek aan het worden was (wat niet zo was) en dat ik een andere keer terug zou komen (wat ook niet zo was). Ze schrok toen ze me zag en vertelde me dat ik wel erg wit zag. Dat vermoeden had ik al. Ik ben trillerig weggegaan. Ik vond het een afgang. Ik heb gefaald, terwijl ik altijd van alles denk dat ik het heel goed zou kunnen. Ik geef de geurkaars, de warmte en mijn bloeddruk de schuld. Yoga zou ik echt wel kunnen. Ik verkies het alleen het niet meer te doen.